Wrażenia Raistlin'a

Wykład Feniksa uważam za naprawdę udany. Schemat pytania-odpowiedzi, to dobra forma i jeżeli słuchacze są dość zaangażowani, to świetnie wychodzi. Było faktycznie kilka osób, które potrafiły porządnie sklecić pytanie.
Niestety o innych uczestnikach nie wyrobiłem sobie najlepszego zdania i niczym mi nie zaimponowali. Duża część, to typowe nerdy, które przyszły bo nawet w domu nie mają co robić. Taka jest smutna prawda. O tym, że ci ludzie "słuchają, ale nie słyszą" przekonałem się, kiedy Feniks łopatologicznie tłumaczył cały czas, że trzeba robić to, na co mamy ochotę - typ z rzędu przede mną odwrócił się do mnie i powiedział: "Ej! Zapytaj się go, ile miał partnerek." -"A sam nie umiesz?"- odpowiedziałem.
-"Nie no, gardło mnie boli". Boże, gdybyś istniał, to byś grzmiał! Dorosły facet boi się zadać pytanie; to zwyczajnie żenujące. ;]
Jeżeli chodzi o treść merytoryczną wykładu, to ja jestem zadowolony. Nie spodziewałem się nigdy żadnych "magicznych formułek na podryw", bo takich nie ma. Należy zmienić siebie i ciężko zapierdalać na sukces. Bardzo przemówiła do mnie historia, w której Feniks opowiadał o tym, jak będąc w Anglii uświadomił sobie, że może liczyć jedynie na siebie.
Uważam, że takie wykłady powinny być płatne (tak jak już to Feniks słusznie zauważył) Dzięki temu eliminowałoby to sporo idiotów, którzy przyszli i nic nie zrozumieli. Szanowaliby fakt, że ktoś im chce pomóc przestać być nerdami i właśnie wylewa im kubeł zimnej wody na głowę.

Feniks jako osoba roztacza aurę zapierdolu i motywacji. Posiada rzadką umiejętność komentowania reakcji słuchaczy. Gdy ktoś się wierci - przerywa i komentuje, że mu to nie odpowiada. Jest to oczywiście zabieg czysto żartobliwy i ku uciesze publiczności, ale to fajna odmiana po większości wykładowców, którzy są zatopieni w swoich myślach i w efekcie gadają do siebie. Tutaj było poczucie, że wszystko jest zrobione dla nas i ze szczerych intencji. Jako że zajmuję się na co dzień czytaniem z mowy ciała, to mogę wywnioskować typową postawę świadczącą o poczuciu własnej godności i wartości. Gdy opowiadał nam o tym, żebyśmy nigdy nie zatracili chciwości i zawsze pragnęli więcej i więcej, to marszczył nos oraz czoło i podnosił górną wargę. Czyli typowa reakcja agresji. Jest to dobra agresja, która motywuje. Feniks wpajał, że samo nic się nie zrobi właśnie z tym wyrazem twarzy. Używa tej miny, jako podkreślenia wagi tego, co mówi. Odpowiadał nawet na najgłupsze pytania, chociaż oczywiście stosownie je skomentował. Wykazywał się dużą cierpliwością i czasami miało się wręcz wrażenie, że traktuje zgromadzonych jak dzieci. Tłumaczył prosto i dobitnie. Kiedy wspominał coś o osobach, które nic nie robią, to agresję zastępował uśmieszek pogardy. Człowiek nie zdaje sobie sprawy, jak dużo można zobaczyć po prostu uważnie się przyglądając. Natomiast dzięki temu widać, czy ktoś jest spójny w tym, co robi. Tutaj widać było absolutne przekonanie, co do słuszności swoich słów.
Nie napiszę, że Feniks jest skromną osobą. On doskonale sobie zdaje sprawę, że ludzie traktują go jak gwiazdę i mentora. Jednakże widać, że ma pełną świadomość płynącej z tego odpowiedzialności. Jego poczucie wysokiej wartości ma uzasadnienie i potwierdzenie w realnych umiejętnościach interpersonalnych. To nie jest naiwne wkręcanie sobie rodem z NLP: "jestem zajebisty, jestem zajebisty". Widać, że po prostu facet przeżył swoje i ma ciężko wypracowane zdolności, których większość osób może mu jedynie pozazdrościć. To godne uznania, że chce się tym dzielić z innymi.

Hasło: "Nie ma opierdalania się" Roberta Burneiki nabiera tutaj kolorów i przestają to być jedynie puste słowa.

...wkrótce kolejne opinie